- Ej ty! - krzyknęłam za nim, a on się odwrócił. - Tak, ty. Czemu mnie ochlapałeś?!
- Ochlapałem cię? Serio? Oj, wiesz nie chciałem - zaczął z zadziornym uśmiechem. - Ale wiesz co ci powiem? Ślicznie wyglądasz taka przemoczona - puścił mi oczko i odszedł. Stałam tam taka zmieszana, aż w końcu emocje wzięły nade mną górę. Pobiegłam za nim i wskoczyłam mu na plecy, on zaczął się kręcić i próbował mnie zrzucić, ale dobrze się chwyciłam. Wszyscy się na nas patrzyli jak na jakiś idiotów. Nagle podszedł do nas jakiś chłopak. Miał loczki i zielone oczy.
- Wow, Niall szybki jesteś. Już się dziewczyna do ciebie przyczepiła - powiedział i zaczął się śmiać, na co ja się zmieszałam, a blondyn się zdenerwował.
- Harry uspokój się. Ona się na mnie uwzięła, bo sądzi, że ją ochlapałem.
- Ooo! To taka metoda na podryw? Nie próbowałem jej. Widać, że jest dobra, bo laska się nieźle przyczepiła.
Nie wytrzymałam i zeskoczyłam z chłopaka, chciałam odejść, ale on złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął, popatrzyłam się na jego twarz. Była bardzo miła. Oczy były niebieskie, takie przyjemne. Uśmiechnęłam się lekko, a on odwzajemnił uśmiech.
- Uuu... co to się dzieje co? - zapytał ze śmiechem loczek.
- O, zamknij się Styles! Nikt cię o nic nie prosił - skarcił go blondyn. - Jestem Niall, a ty?
- Ja jestem Alisa. Miło mi.
- Mnie również. Ja cie nie ochlapałem, na serio - powiedział i podrapał się po głowie. - Nie wiem kto to zrobił, ale na pewno nie ja.
- Tylko winny się tłumaczy - powiedziałam i zaczęłam iść w kierunku domu. Byłam już troszkę dalej, kiedy poczułam czyjś dotyk na mojej talii. Ten ktoś pociągnął mnie do tyłu i odwrócił, to był Niall.
- Co ty wyrabiasz? - spytałam zdziwiona.
- Przytulam cię nie widać? - spytał z uśmiechem, przyciągając mnie bliżej i przyciskając mnie do swojego torsu. Było mi bardzo miło, ale w końcu znamy się jakieś 15 minut, to nie jest dobre.
- Niall, ja muszę iść, przepraszam. Ja nie jestem taka.
- Jaka? Urocza? Śliczna? Szalona? Właśnie taka jesteś - powiedział i lekko pocałował mnie w czoło. To było bardzo przyjemne nie zaprzeczę, ale ja go przed chwilą poznałam. Dlatego oderwałam się od niego i uciekłam do domu. Zamknęłam się w moim pokoju, miał idealny widok na plażę. Widziałam stamtąd Nialla, siedział na piasku i patrzył się w morze. Był przybity wiedziałam to. Potem położyłam się na łóżku i zasnęłam.
Obudziłam się kilka godzin później. Obudziło mnie pukanie do drzwi. Zaspana ruszyłam na dół w ich kierunku. Otworzyłam je i momentalnie zamarłam. W drzwiach stał Niall, z wielkim bukietem kwiatów. Były śliczne, ale nie dlatego się zdziwiłam. Skąd on wiedział gdzie ja się zatrzymałam.
- Niall, skąd ty wiedziałeś gdzie ja mieszkam?
- Widziałem przecież. A po bukiet pobiegłem gdy tylko to sobie przemyślałem, podoba ci się?
- Bardzo, dziękuję.
- Proszę. To ja już pójdę.
- Czekaj! Daj mi swój numer, ok? - spytałam z nadzieją, bo na serio bardzo mi sie spodobał.
- Spoko - powiedział i podyktował mi swój numer. Zapisałam go szybko i pocałowałam chłopaka w policzek na pożegnanie.
Przez resztę czasu się z nim nie widziałam, ale ciągle pisaliśmy. Okazało się, że pochodzi z Irlandii, ale mieszka na stałe w Londynie tak jak ja! Jesteśmy w sumie taką jakby parą na odległość, ale za tydzień mamy się spotkać w Londynie. Mam nadzieję, że wszystko się między nami ułoży. Trzymajcie kciuki!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz